Tabarca to niewielka, malownicza wyspa położona u wybrzeży Costa Blanca w Hiszpanii, około 22 km od Alicante i 8 km od Santa Pola. Choć jest najmniejszą zamieszkaną wyspą Hiszpanii, jej bogata historia, unikalny charakter i piękne krajobrazy przyciągają turystów z całego świata.

Obecnie Tabarca jest chronionym rezerwatem morskim, pierwszym tego typu w Hiszpanii, utworzonym w 1986 roku. Wody wokół wyspy są bogate w życie morskie, a krystalicznie czysta woda i dobrze zachowane rafy koralowe przyciągają nurków oraz miłośników snorkelingu. 

Tabarca jest stosunkowo mała – ma zaledwie 1800 metrów długości i około 400 metrów szerokości. Większość jej powierzchni zajmuje niewielka osada oraz ruiny dawnych fortyfikacji.

Historia wyspy sięga czasów starożytnych. Znaleziska archeologiczne sugerują, że była ona znana Fenicjanom, Grekom i Rzymianom, którzy wykorzystywali ją jako punkt handlowy i strategiczny przystanek na szlaku żeglugowym. 

W XVIII wieku wyspa stała się schronieniem dla piratów berberyjskich, którzy wykorzystywali ją jako bazę wypadową do ataków na hiszpańskie wybrzeże.

Kiedy król Hiszpanii Karol III w 1768 roku podjął decyzję o kolonizacji Isla de Tabarca, na wyspie osiedlono niezwykłą społeczność – potomków liguryjskich rybaków uratowanych z niewoli berberyjskiej. Ich historia jest jedną z najbardziej fascynujących w całym regionie Morza Śródziemnego.

Od niewoli do nowego domu

Osadnicy, którzy trafili na Tabarkę, pochodzili z włoskiej Ligurii, a dokładniej z wyspy San Pietro u wybrzeży Sardynii. Byli to głównie rybacy i marynarze, którzy osiedlili się wcześniej na północnoafrykańskiej wyspie Tabarka (dzisiejsza Tunezja), należącej do Genui. W XVIII wieku ich społeczność została zaatakowana i pojmana przez piratów berberyjskich, a wielu z nich trafiło do niewoli w Algierze i Tunezji.

Gdy Karol III wykupił ich wolność, zaproponował im osiedlenie się na niezamieszkanej dotąd wyspie Nueva Tabarca, nazwanej tak na cześć ich poprzedniego domu. W ramach kolonizacji wybudowano tam ufortyfikowane miasto, kościół oraz domy dla nowych mieszkańców.

Kultura i język

Nowi osadnicy wnieśli ze sobą włosko-liguryjskie tradycje, które przez pokolenia mieszały się z hiszpańskimi wpływami regionu Walencji. Ich dialekt, choć obecnie niemal wymarły, nosił ślady liguryjskich korzeni. Dzisiejsi mieszkańcy Tabarki mówią już wyłącznie po hiszpańsku, ale ich nazwiska i niektóre lokalne zwyczaje nadal świadczą o liguryjskim pochodzeniu.

Życie na Tabarce dziś

Obecnie wyspa Tabarca jest jednym z najbardziej malowniczych miejsc u wybrzeży Hiszpanii, choć na stałe mieszka tu tylko kilkadziesiąt osób. Głównym źródłem dochodu mieszkańców jest turystyka i rybołówstwo – wyspa słynie z doskonałych owoców morza, szczególnie caldero tabarquino, czyli lokalnego gulaszu rybnego.

Dzięki bogatej historii i unikalnemu połączeniu kultur, mieszkańcy Isla de Tabarca stanowią żywy pomnik kolonizacyjnych ambicji Karola III oraz dawnych liguryjskich tradycji, które do dziś odbijają się echem w tym niezwykłym miejscu.

Jedna z najbardziej znanych legend związanych z Tabarcą mówi o tajemniczym skarbie piratów ukrytym gdzieś na wyspie. Mówi się, że berberyjscy korsarze, którzy zamieszkiwali wyspę przed przybyciem hiszpańskich kolonistów, zakopali ogromne bogactwa, które do dziś nie zostały odnalezione. Poszukiwacze skarbów wielokrotnie próbowali odnaleźć ukryte kosztowności, ale do tej pory skarb pozostaje tylko legendą.